Pod dębami i świerkami
Kurki zbiera się latem w polskich lasach, szczególnie w Polsce północnej oraz północno zachodniej. Rosną głównie w otoczeniu sosen i świerków, a także dębów i grabów, wśród mchu lub opadłych liści. To grzyby łatwo rozpoznawalne - poza pomarańczowym kolorem ich cechą charakterystyczną jest łagodne połączenie kapelusza i trzonu - nie ma ostrej granicy między nimi.
Kurki są cenione ze względu na aromat, smak oraz twardość i chrupkość owocników. Zawierają witaminy z grupy B (B1, B2, PP), a także, co wyjątkowe, witaminy C i A. Mają szereg innych zalet: nie robaczywieją, występują naturalnie w dużych ilościach, bez problemu znoszą transport. Nadają się do różnych sposobów przetwarzania - duszenia, marynowania, kiszenia (solenia), choć mniej do suszenia. Trzeba je dokładnie czyścić, bo często pomiędzy blaszki dostaje się piasek.
Smaż krótko
Najprostszym sposobem podania świeżych kurek jest uduszenie ich w maśle i podanie z dodatkiem śmietany lub podduszone z cebulą i ze śmietaną. To świetny dodatek do makaronów, mięs, sałat i jajecznicy. Smażenie kurek powinno trwać krótko, ponieważ przy dłuższym smażeniu mocno twardnieją. Można je także marynować - najczęściej konserwuje się same kapelusze z krótko odciętym trzonem. Kurki duszone i konserwowane dobrze jest mieszać z grzybami zawierającymi duże ilości śluzów (podgrzybkami, opieńkami, maślakami).
Z oscypkiem
Kurki wspaniale nadają się jako składnik farszu - mięsnym farszem z kurkami można nadziewać kabaczka, cielęciną z kurkami pierogi. Delikatny smak smażonych na maśle kurek współgra z intensywnym smakiem oscypka albo koziego sera. Kurki będą treściwym dodatkiem letnich sałat - z rukoli, świeżych liści szpinaku, roszponki, sałaty dębolistnej. Można je łączyć z grillowanym dzikim drobiem i leśnymi owocami dla podkreślenia pochodzenia.
Kurka w żałobie
Lejkowiec dęty to dziko rosnący grzyb przypominające swoim wyglądem "kurkę w żałobie". Ma kolor ciemnoszary lub czarny i lejkowaty kapelusz z pofałdowanym i podwiniętym brzegiem. Może zastępować trufle lub stanowić dodatek do potraw ciepłych, sałatek, risotto i makaronów.
Sam pieprznik bywa mylony z niejadalną lisówką pomarańczową, która może wywoływać lekkie zatrucia, jednak zaglądając na spód kapelusza widać, że ma ona jaskrawo pomarańczowe, dobrze wykształcone cienkie blaszki, a nie listewki. Zawsze zbieraj tylko te grzyby, które dobrze znasz.