Mamałyga po włosku

Początkowo uznawana była za chłopskie danie. Szczególnie popularna była na biednym Południu. Proste danie z mąki kukurydzianej służyło jako podstawowy posiłek przez długi czas. Ale myli się ten, kto sądzi, że historia tej potrawy zaczyna się w czasach nowożytnych. Tak, uprawę kukurydzy upowszechniono w Europie dopiero w XVI wieku, jednak już w czasach starożytnych przygotowywano podobne danie.

Pulmentum - tak nazywali danie starożytni Rzymianie. Nie znali kukurydzy, więc jako główny składnik służyła pszenica. Rozgniecione ziarna wymieszane z wodą wrzucano na rozgrzany w ogniu kamień i wyrabiano placki. Choć znany był wówczas chleb, to właśnie pulmentum było ulubionym daniem rzymskich legionów. Już wówczas przygotowywano je w dwóch wersjach - rzadkiej papki oraz zgęstniałej masy, którą krojono na kawałki. Polenta za czasów starożytnych była przede wszystkim daniem biedoty. I tak pozostało na bardzo długo. Pierwszą rewolucją w składzie potrawy było upowszechnienie gryki. To ona na długi czas zastąpiła pszenicę. W takiej wersji polenta popularna jest do dziś w rejonie Toskanii. To właśnie tam grykę przywieźli Saraceni. Odżywcze ziarno, znane pod nazwą grano saraceno, ustąpiło dopiero przywiezionej z nowego świata kukurydzy, z której szybko zaczęto wytwarzać mąkę. I tak w niemal niezmienionej postaci polenta serwowana jest dziś. Kukurydziana polenta może być intensywnie żółta lub jak wenecki specjał - biała. Znane, choć mniej popularne, są również przepisy na polentę z bobu i ciecierzycy

Włosi znają co najmniej kilkanaście sposobów przygotowywania polenty. I to wcale nie tak prosta sprawa. Polenta to danie dla długodystansowców, jeśli oczywiście chce się ją przygotować w tradycyjny sposób. Przez około godzinę, na wolnym ogniu miesza się masę, tak by była jednolita i gładka. Nie może się przypalić do dna i nie mogą w niej powstać grudki. Dlatego ugotowanie polenty to zadanie bardzo pracochłonne i zajmujące dużo czasu. Tradycyjnie przygotowuje się ją w miedzianym garnku paiolo, a miesza w nim drewniną łychą tarello. Dziś wiele osób wyrabia je za pomocą robotów kuchennych, ale podobno to już nie to samo. Bo idealnie gładka polenta, to również sprawdzian dla każdego, kto na chce znać się na sztuce kulinarnej.

Do przygotowania najprostszej polenty potrzebne będą:

6 szklanek wody

2 łyżeczki soli

1 3/4 szklanki mąki kukurydzianej

3 łyżki masła

Zagotuj wodę w garnku o grubym dnie. Dodaj sól i stopniowo wsypuj mąkę kukurydzianą, cały czas mieszając. Następnie zmniejsz ogień - gotuj do czasu, aż polenta zgęstnieje. Pamiętaj, by często mieszać masę - musi być idealnie gładka. Kiedy już uzyskamy pożądany efekt należy zdjąć garnek z ognia i dodać masło - należy mieszać do czasu, aż się rozpuści.

Tak przygotowaną polentę możemy podawać w formie papki lub gdy zgęstnieje możemy pokroić ją w plastry. Plastry polenty możemy również przysmażyć na patelni lub zapiec na grillu lub w piekarniku. Polenta jest niezawodną towarzyszką wszelkich mięs. W obydwu stanach skupienia. Zarówno ta w postaci papki, jak i zgęstniałych plastrów świetnie uzupełni zestaw obiadowy, zastępując np. ziemniaki.

Specjalnością Włochów z rejonu Górnej Adygi jest polenta nera z mąki gryczanej. Ciemną masę otrzymaną ze zmieszania mąki i wody podaje się zazwyczaj z filecikami anchois i zapieka posypaną twardym serem. Równie dobra jest polentina, którą przygotowuje się z mąki kukurydzianej i pszennej, a według dawnych przepisów dodaje się puree z dyni. Gęsta masa z mąki kukurydzianej często podawana jest również z krewetkami polanymi stopionym masłem. Natomiast mieszkańcy północnych Włoch przyrządzają potrawę z dwoma gatunkami utartego sera i posypaną kawałkami sera Fontina. Ale na tym nie koniec. Włoska polenta ma niejedno oblicze i wcale nie kojarzy się już z daniem biedoty.

Wypróbuj przepisy na dania z polentą:
Żeberka wieprzowe na polencie
Jagnięcina z polentą
Polenta ze szpinakiem
Polenta z sosem caponata